Harry Potter i Przeklęte Dziecko

Tytuł: Harry Potter i Przeklęte Dziecko. Część pierwsza i druga (Harry Pottter and the Cursed Child. Parts one & two)

Autor: J.K. Rowling, John Tiffany, Jack Thorne

Tłumaczenie: Małgorzata Hesko-Kołodzińska, Piotr Budkiewicz

Media Rodzina, 22 października 2016

Chociaż Robertowi Galbraithowi udało się stworzyć całkiem udaną serię o nietypowym(?) detektywie i jego partnerce, J.K. Rowling wciąż powraca do swojego pierwszego dziecka czyli Harry’ego Pottera, wciąż na stronie pottermore zamieszcza opowieści z Hogwartu. Na podstawie niektórych z nich powstała, wystawiana z powodzeniem na West Endzie sztuka Harry Potter i Przeklęte Dziecko. Jedni zarzucają autorce, że wszystko to, to skok na kasę fanów, twierdzą, że to już przesada, że ileż można. Tymczasem inni – w tym i ja – kupują kolejne Pottery, by znów zanurzyć się w świecie magii Hogwartu. Dlatego też ledwie scenariusz sztuki Harry Potter i Przeklęte Dziecko ujrzał półki księgarń, zupełnie niemagicznym sposobem czyli w drodze umowy kupna-sprzedaży znalazł się w moim posiadaniu.

Akcja sztuki rozpoczyna się tam, gdzie zakończył się ostatni tom przygód Harry’ego czyli na dworcu King’s Cross tuż przed odjazdem pociągu do Hogwartu. Albus Severus ma rozpocząć naukę w tej szacownej uczelni. Już w pociągu okazuje się, że mało typowy z niego Potter i równie mało typowy Weasley, gdyż nie ma obiekcji przed dzieleniem przedziału z synem największego żyjącego wroga swojego ojca – Scorpiusem Malfoyem. Obaj młodzieńcy przypadają sobie do gustu, żaden z nich bowiem, poza wyglądem fizycznym, nie jest podobny do swojego ojca. To jednak nie koniec odstępstw Albusa od rodzinnych tradycji Potterów i Weasleyów: podczas ceremonii przydziału tiara uznaje, że odpowiednim domem młodszego syna Harry’ego będzie Slytherin a w trakcie pierwszych zajęć z latania na miotle Albus radzi sobie najgorzej ze wszystkich a właściwie to nie radzi sobie wcale. Dalej akcja przyspiesza – widzimy jedynie migawki z następnych lat, w trakcie których przyjaźń Albusa ze Scorpiusem się zacieśnia relacje zaś z ojcem ulegają dalszemu ochłodzeniu. Coś zaczyna się dziać na trzecim roku. Właściwie to nie coś, a COŚ. Chociaż – znane z drugiego tomu Harry’ego – zmieniacze czasu zostały zniszczone, jednak jeden ocalał, co więcej ocalała jego unowocześniona wersja, pozwalająca przenosić się w czasie dalej niż tylko o kilka godzin. Właśnie z jego pomocą Albus i Scorpius przenoszą się w czasie do słynnego Turnieju Trójmagicznego… dzięki czemu możemy poznać alternatywne wersje dziejów Harry’ego i przyjaciół.

Dorosły Harry podobnie jak i dwójka jego towarzyszy nie sprawili mi zawodu. Jeśli się zagłębić w biografie wielu działaczy politycznych czy szefów korporacji, znaleźć można informacje, jakimi buntownikami byli za młodu (patrz słynne: Bill Clinton palił trawkę ale się nie zaciągał*), więc i kariera Harry’ego i Hermiony w ministerstwie nie dziwi. Nie dziwi także, że kierat w jaki są wprzęgnięci pozbawia ich dawnego uroku. Ginny zaś jest dokładnie taka, jaką ją sobie wyobrażałam za te kilkanaście lat. Młody James Potter przywodzi mi na myśl swojego dziadka ze strony ojca, przynajmniej takiego, jakim był w szkole. Portretując Albusa Severusa zaś Rowling pokazała, jakim ciężarem dla mało zdolnego dziecka może być posiadanie słynnych rodziców, którzy w dodatku obdarzyli go imionami dwóch wybitnych dyrektorów szkoły. To też uważam za duży plus sztuki.

W przeciwieństwie do wielu zawiedzionych, ja wydanych na najnowszą książkę sygnowaną nazwiskiem Rowling pieniędzy nie żałuję. Nie oczekiwałam powieści, bo nie było dla mnie tajemnicą, że takowej nie dostanę. Jeśli chodzi o formę literacką dzieła, dostałam dokładnie to, czego się spodziewałam. Jeśli zaś idzie o przyjemność z lektury – dostałam chyba nawet więcej. Zobaczyłam świat czarodziejów oczyma jego dorosłych członków, dla których magia to codzienność a nie tylko zabawa. To też ciekawe doświadczenie. No i zobaczyłam nowe pokolenie Potterów, Weasley’ów i Malfoy’ów…

*Kazik, 12 groszy z albumu 12 groszy, 1997